سرخک یکی از  بیماری‌های ویروسی است که قدرت سرایت پذیری زیادی دارد، به ‌طوری که بیش از 90 درصد افراد حساس در تماس نزدیک با بیمار آلوده می‌شوند.

 

 قبل از استفاده واکسن، بیماری سرخک در جوامع بسیار شایع و ‌بومی بوده است و هر سه تا پنج سال به علت تجمع افراد حساس،‌ همه‌گیری های بزرگ بیماری در دنیا باعث بسیاری از مرگ و میرها بخصوص در کودکان زیر پنج سال میشد .

 

 راه انتقال:

انتقال بیماری به صورت فرد به فرد از طریق ذرات تنفسی و یا بوسیله تماس مستقیم با ترشحات بینی و گلوی فرد مبتلا صورت می‌گیرد. 

 افراد مبتلا به طور متوسط از سه روز قبل از شروع علائم تا چهار روز بعد از شروع بثورات جلدی می‌توانند ویروس را منتشر نمایند. جداسازی بیماران در این دوره در کاهش انتقال بیماری به دیگران مهم است .

 علائم بالینی:

بعد از دوره نهفتگی ( دوره کمون) که از 8 تا 15 روز متغیر است، علائم اولیه به صورت تب، خستگی، آبریزش از بینی، سرفه و یا کنژنکتیویت(عفونت چشم) ظاهر می‌شود. 

ممکن است همزمان با بروز بثورات جلدی، نقاط کوپلیک(ضایعات خوشه‌ای و سفید رنگ) در مخاط داخلی دهان ظاهر شوند که معمولاً یک تا دو روز بعد، از بین می‌روند.

پس از دو الی چهار  روز از علائم مقدماتی، راش جلدی ماکولوپاپولر(برجستگی ریز کوچک) در پشت گوش‌ها، صورت به همراه تب بالا ایجاد می‌شود. بثورات به سمت تنه و‌اندام‌ها گسترش یافته و معمولاً در طی کمتر از یک هفته برطرف می‌شوند.

 راه پیشگیری:

 با توجه به اثر بخشی بالای واکسن، بهترین راه پیشگیری از بیماری سرخک واکسیناسیون بر علیه این بیماری است . که در دونوبت در یک سالگی و هجده ماهگی برای کودکان تجویز می گردد.

 

طاهره فرجی

کارشناس مبارزه با بیماریهای واگیر شبکه بهداشت و درمان شهرستان زرقان